جوان و پیر که در بند مال و فرزندند

نه عاقلند که طفلان ناخردمندند

بخانه ای که ره جان نمی توان بستن

چه ابلهند کسانی که دل همی بندند

به سبزه زار فلک طرفه باغبانانند

که هر نهال که شاندند باز برکندند

جمال صحبت هم صحبتان غنیمت دان

که می روند نه ز انسانکه باز پیوندند

بسا ز توشه ز بهر مسافران وجود

که میهمان عزیزند وروز کی چندند

ترا به از عمل خیر نیست فرزندی

که دشمنند ترا زادگان نه فرزندند

مجوی دینی اگر اهل معینی خسرو

که از همای به مردار میل نپسندند